"Cihânda âşık-ı mehcûr sanma râhat olur
Neler çeker bu gönül söylesem şikâyet olur"
Şeyhülislam Yahya.
Dünyada menzilinden uzak gezip dolaşan âşığın rahat olacağını sanmayın; çünkü bu gönlün neler çektiğini söylesem şikâyet olur diyen şair şikayetten çekiniyor ama gönlündeki ve derunundaki hissiyatı da rahatça anlatıyor.
Bizim derdimiz bazen dert anlatamamaktır. Anlatma becerimizin eksikliği kadar dinleyip anlama ve anlayıp derde deva olacak bir çare bulma sorunumuz da var…
Bazen anlatmadan anlayanlar çıkar ve hiçbir karşılık beklemeden çözer meseleyi kökünden.
Binbir derdi varken bir yokmuş gibi davranan nice gurur sahipleri var.
Gurur yapıp içine atmak her zaman doğru mudur?
Bence anlatabilmek ve karşılıklı olarak anlayabilmek iyidir.
"Aşk derdiyle hoşem el çek ilacumdan tabib...Kılma derman kim helâkim zehri dermânındadır." diyor şair Fuzûli.
Ey tabip. Ben, aşk derdinden mecnunum. Bana ilaç vermekten vazgeç. Çünkü benim derdim, dermânımdır. Derdim, bana güç veren, beni ayakta tutan, yaşadığımı hissettiren şeydir. Beni öldürecek olan zehirse, senin ilâcındır. Çünkü gönlümdeki aşk ateşi söndüğünde, artık bu gönül’ün bir anlamı kalmamıştır. Artık hiçbir işe yaramaz. Ey tabip, benim derdimin ilacı, derdimin kendisidir. Ben derdimden hoşnutum. Ben sevgiliye senden gelen her dert başım üzre diye ahd verenlerdenim. Ben, ey sevgili, lütfun da kahrın da hoş diyen âşıklardanım. Ben Kabe’de “bana Leyla’yı unuttur!” diye dilek sunmak yerine “Derdimi artır!” diyen bir kalbin Kevser’iyim. O halde hoşnut olduğum ve artık gönlümün ayrılmaz bir parçası olan derdime dokunma! Çünkü benim devâm, derdimde gizli…
Dertten muzdarip olmanın aksine memnun ve hoşnut olma kültürü ve anlayışı ve genlerde mi var acaba?
Bir de buluttan nem kapan, hayatının her anından şikayetçi olan, herşeye bir bahane bulma maharetine(!) sahip eblehler vardır. Onlar çevresi ve yakınları için ömür törpüsü rolündedir.
Anlamak ve anlatmak, iletişim kurmak iyidir.
Tanrı Dağları'ndan
Muhittin Gümüş
29.11.2024