Bugünlerde siyasetin gündemi alabildiğine yoğunlaşmaya başladı.
İyi yönde küçük de olsa olumlu adımlar atılıyor.
Yıllar yıllar sonra ana muhalefet partisi CHP Genel Başkanı olarak Cumhur İttifakı’nın genel başkanları ve Cumhurbaşkanı ile bir araya geliyor.
İçeriye ve dışarıya siyasetin normalleşme yolunda olduğu sinyalleri veriliyor.
Diğer yanda yeni anayasa çalışmaları gündemde yerini alırken, siyasi partilerin görüşleri alınmaya, nabız yoklanmaya yönelik girişimler başladı.
Tam da burada ne kadar gizlenmiş Fetö, PKK ve bilimum haşerat artığı, vatan haini varsa gizlendikleri deliklerden başlarını çıkarmaya başladılar.
Kimisi anayasa değişikliğinden önce Cumhur ittifakını, Devlet Bahçeli ve MHP'den kurtarmak gerektiğini, kimileri de yeni ittifakların kurulması gerektiğini ağızlarında gevelemeye başladılar.
Halbuki Cumhur İttifakı’nın fikir babası da kurucusu da sayın Devlet Bahçeli ve Milliyetçi Hareket Partisi'dir. Bunun böyle olduğunu hepsi de çok iyi biliyor, buna rağmen böylesi girişimlerin bir anlamı olmalı, bir hedefi olmalı değil mi?
Bunlar hangi delikte olursa olsunlar, hangi kılıkta olursa olsunlar fark etmiyor. Karakterlerinin gereğini yapıyorlar.
Hani derler ya kedi fareyi avlama peşinde, fare de peynirin.
Karakterleri bu ne yaparsanız yapın değiştiremezsiniz.
Geçmişte yaşananlar Vatan’a Millet’e Devlet’e verilen zararlar çoğunun umurunda değil. Bir kısmı da zaten bunu istiyor.
Karakter dedim de aklıma geçmişte yaşanmış bir hikaye geldi.
Zamanın birinde, küçük bir ülkenin büyük bir padişahı varmış.
Büyüklüğü boyunun uzunluğu veya aklının çokluğu ile alakalı değil, kendini dev aynasında görüp insanlara yukarıdan bakmasındanmış.
Günlerden bir gün sadrazam ile sohbet ederlerken baş vezirine sormuş: ‘Eğitim mi önemli, karakter mi?’ diye.
Sadrazam cevap vermiş: ‘Karakter önemlidir sultanım!’
Ancak padişah bu cevabı beğenmemiş ve baş vezire bir ders vermek istemiş. Memleketin her yanına tellallar göndermiş. Günlerce sokak sokak dolaşıp mesajını yaymışmışlar. ‘Duyduk duymadık demeyin! Burada olmayanlara da söyleyin. Padişahımızın yapacağı yarışma ile ülkenin en iyi hayvan eğiticisine 100 kese altın ödül verilecek!’
Belirlenen gün ve saatte yeteneklerine güvenen tüm hayvan terbiyecileri gelmişler saraya, çıkmışlar sınav heyetinin huzuruna.
Yapılan elemelerden sonra bir kişi, ülkenin en iyi hayvan eğiticisi olarak seçilmiş ve Padişah’ın huzuruna çıkarılmış.
Padişah sormuş: ‘Bir kediye tepsiyle servis yapmayı ne kadar zamanda öğretirsin?’
Altı ayda öğretirim Padişahım! Demiş hayvan terbiyecisi.
Aradan altı ay geçmiş. Eğitici saraya gelmiş ve tekrar çıkmış Padişahın huzuruna.
Padişah sormuş: ‘Öğrettin mi?’
Öğrettim padişahım! demiş eğitmen.
Saray erkanını huzura çağırmışlar.
Saray erkanı toplanmış. Hünerli kedi elinde tepsiyle servis yapmaya başlamış. Tam sadrazamın önüne geldiği zaman padişah sormuş: ‘Ey vezir! Söyle bakalım, eğitim mi önemlidir, karakter mi?’
Sadrazam, padişahın sorusuna cevap vermeden önce, kaftanının altında hazır tuttuğu bir fareyi yere bırakmış.
Kedi, fareyi görünce tepsiyi attığı gibi farenin peşinden koşmaya başlamış altı aylık eğitim de boşa gitmiş.
Sadrazam, Padişahın sorusuna cevap vermiş: Karakter önemlidir padişahım.
Önünde bir fare gördüğünde her şeyi unutan bu kedi gibi, eline bir fırsat geçtiğinde aldıkları talimatların ve çıkarlarının peşinde koşan özel eğitimli fakat kötü niyetli nice insanlar vardır.
Bu sadece kediler has bir davranış değildir.
Her ne kadar art niyetlerini cahillikleri ile örtmeye çalışarak yaşananları anlamamakta ısrar etseler de şairin dediği gibi;
‘Anlamak masraflı iştir.
Emek ister, gayret ister, samimiyet ister.
Yanlış anlamak kolaydır oysa. Biraz kötü niyet, biraz da cahillik kâfidir.’ der.
Bizde böylelerine deriz ki; davasını hevasına değişenler, fareler peynir peşinde, kediler de farenin peşinde.
Kadim Türk devleti de hepsinin ensesinde günü ve zamanı geldiğinde hepsinin hesabını görecektir.
