Geçenlerde TRT Avaz'da Pakistan'daki Türk topluluklarından olan Şirvaniler ile ilgili bir belgesel izleme fırsatı yakaladım. Türk olduğunu sonradan öğrenen Şirvanilerden biri şu cümleyi kurdu; "Türklere olan sevgim çok eskilere dayanıyordu. Daha sonra öğrendim ki bu sevgi benim Türk oluşumdan kaynaklanıyormuş."
Aslında bu söz genetik kodların ne kadar da önemli olduğunu ortaya koyan çok önemli bir veri. Soy bağınız ne ise, kanınız kimlere dayanıyorsa, atalarınız kimlerden oluşuyorsa aslında siz de O'sunuz. Kalıtımsal şifreleriniz hayata bakışınızı, dünyayı nasıl okuduğunuzu, ulusal ve uluslararası meselelere bakış açınızı, milli şuurunuzu ve duruşunuzu, ideolojik yelpazenin neresinde konumlanacağınızı ve toplumsal hassasiyetlerinizi belirler.
Bir kişi Türkleri sevmiyorsa kesinlikle Türk değildir. O kişinin muhakkak ki kanında başka milletlerin kanı vardır. Türk gibi görünüp Türkleri sevmeme durumunu kültürel yozlaşma, kişilik bozukluğu, asimile olma gibi kavramlarla açıklayamayız. Bu ancak ve ancak genetik bir farklılığın sonucudur.
Ömer Seyfettin'in "Piç" adlı öyküsünde Ahmet Nihat karakteri vardır. Bu karakter Türklerden ve Türklüğe dair her şeyden nefret eder. Türkçe konuşmaktan dahi imtina eder. Avrupai yaşama özenir. Ama Türk olduğunu düşündüğü için hem kendisi hem de çevresi bu durumlara da bir anlam veremez. Ta ki ölüm döşeğindeki annesinin itirafıyla babasının Fransız olduğunu duyduğu ana kadar.
Şirvaniler belgeseli ile Piç hikayesi nasıl da birbirini tamamlıyor değil mi? Bir millete duyduğunuz sevginin de nefretin de altında genetik yapınız yatmaktadır. Kanınız fikirlerinizi belirler, düşüncelerinizi şekillendirir, duygularınıza yön verir. Milli kimliğiniz hayata dair tüm konulardaki fikirsel lokasyonunuzu belirler ve sizi kimliğinize uygun bir yere konumlandırır.
Türk olduğu için utanç duyan, Türk olduğu halde Türklüğe hor bakan, Türk olmasına rağmen Türklüğü küçümseyen, Türk kimliğine sahip olmasına karşın Türklüğü değersizleştirmeye çalışan, Türklüğünü göz ardı ederek Türklüğe düşman kesilen zatları gördüğümde Ömer Seyfettin gibi içimden sormak geliyor; "acaba bunların da hepsi piç mi?"
