Gülcem!
Birgün doğacaksın Gülcem!
Ayrılacaksın ana karnındaki “VAV” duruşundan!
Bir gün doğacaksın istemesen de,
Ölmek için, hayata yol alacaksın!
İnsan diyecekler sana, ad takacaklar,
Doğduğun yere göre değişecek günahın(!)
Ya “Vaftiz” edileceksin, ya “Melek” sayılacaksın,
Bir gün doğacaksın istemesen de…
Bazen bir çiçekte bularak sevdayı, büyüyeceksin(!)
Bazen bir dikende bulacaksın isyanı, olgunlaşarak,
Bazen, alıp başını gideceksin çok uzaklara,
Bir gün doğacaksan istemesen de…
Ya şerefli olacaksın, ya da şerefsiz,
Ya dik duracaksın, ya boyun eğeceksin hayata!
Yaşadığın her şey, insanlaşmaya yol alışın olacak,
Bir gün doğacaksın istemesen de…
İşin, ailen, kariyerin, servetin olacak,
Helal ve ya haram kazançlarınla soyun yürüyecek,
Ve yaşlanacak hücrelerin, amellerinle,
Bir gün doğacaksın istemesen de…
Ya bir çephede, ya kazada son bulacaksın,
Ya bir yastıkta rahat(!) ölecek,
ya da azap çekerek göçeceksin!
Ya tabutunu tasıyan dört inanmış olacak,
ya da mezarın olmayacak,
Ve Bir gün öleceksin istemesen de…
Geldiğin yere döneceksin, bitecek dünya serüvenin,
Karşılayacak seni amellerin, ya nefretle ya saygıyla,
Sonra sorgular başlayacak,
Bir gün soracaklar;
ELİF olurken VAV`a sadakatini!
Ölmek için doğduğunu işte o zaman anlayacaksın…
Bir gün doğacaksın Gülcem, ölmek için…
Belki de ölümsüz kalacaksın.
Selçuk DÜZGÜN
(Sahur şiirleri)