Kader üzerine…
“O ihtişamı elinden niçin bıraktın da
Bugün yatıp duruyorsun ayaklar altında?
“Kadermiş!” öyle mi? Hâşâ bu söz değil doğru:
Belânı istedin Allah da verdi… Doğrusu bu!
Ne istenirse, elbette, sonuç öyle çıkar,
İlâhî iradenin sana zulmetmek ihtimali mi var?
“Çalış!” dedikçe Şeriat, çalışmadın, durdun,
Onun hesabına birçok hurafe uydurdun!
Sonunda bir de “tevekkül” sokuşturup araya,
Zavallı dini çevirdin onunla maskaraya!
Bırak çalışmayı, emret oturduğun yerden,
Yorulma, öyle ya, Mevlâ hizmetçin iken!
Yazıp sabahleyin evden çıkarken işlerini,
Birer birer oku bitirince defterini;
Bütün o işleri Rabbim görür: Vazifesidir…
Yükün hafifledi… Sen şimdi doğru kahveye gir!
Çoluk çocuk sürünürmüş sonunda aç kalarak…
Senin işlerini yapan Allah değil mi? Keyfine bak!
Onun nimetler hazinesi senin veznendir!
Havale et ne kadar masrafın olursa… Verir!
Silahı kullanan Allah, sınırı bekleyen O;
Levazımın (erzak ve cephane) bitivermiş, değil mi? Ekleyen O!
Çekip kumandası altından ordu ordu melek;
Senin hesabına kâfirleri yerle bir edecek!
Başın sıkıldı mı, yeterlidir senin o nazlı sesin:
“Yetiş!” de kendisi gelsin ya da Hızır’ı göndersin!
Evinde hastalanan varsa, borcudur: Bakacak:
Şifa hazinesi derhal oluk oluk akacak.
Demek ki: Her şeyin Allah… Yanaşman, ırgadın O;
Çoluk çocuk O’na ait, lalan, bacın, dadın O,
Vekilharcın O, kâhyan, veznedarın O,
Alış seninse de verişten sorumlu olan O.
Denizde savaş olacakmış… Gemin O, kaptanın O.
Ya ordu gerekliymiş… Askerin, kumandanın O.
Köyün yasakçısı, şehrin de baş tahsildarı O.
Aile doktoru, eczacı… Kısacası hepsi O.
Ya sen nesin? Mütevekkil! Yutulmaz artık bu!
Biraz da saygı gerektir… Ne saygısızlık bu?
Allah’ı kendine kul yaptı, kendi ilâh oldu ya;
Utanmadan da tevekkül diyor bu cürete… Ha?
Tevekkül böyle emir vermek mi demektir Allah’a?
Düşünmüyor kimin için indiğini Kuran’ın…
Allah’ı gösterecek, muhatabı sorulsa kitabın!
Bütün yüce buyruklara savaş açan şu serseri,
Allah’a havale ediyor yükümlülüklerini!”
Mehmet Akif Ersoy