'Körlük" adlı bir kitap var.
Şiddetle okumanızı tavsiye ediyorum.
Nobel Edebiyat Ödüllü Portekizli yazar José Saramago'nun 1995'te yazdığı alegori, bilimkurgu, gerilim ve psikolojik bir romandır. 1998 Nobel Edebiyat Ödülü sahibi olan Jose Saramago'nun en ünlü romanlarından birisidir.
Adı bilinmeyen bir ülkenin adı bilinmeyen bir kentinde, arabasının direksiyonunda trafik ışığının yeşile dönmesini bekleyen bir adam ansızın kör olur. Ancak karanlıklara değil, bembeyaz bir boşluğa gömülür.
Arkasından, körlük salgını bütün kente, hatta bütün ülkeye yayılır. Ne yönetim kalır ülkede, ne de düzen; bütün körler karantinaya alınır.
Hayal bile edilemeyecek bir kaos, pislik, açlık ve zorbalık hüküm sürmektedir artık.
Yaşam durmuştur, insanların tek çabası, ne pahasına olursa olsun hayatta kalmaktır.
Roman, kentteki akıl hastanesinde karantinaya alınan, oradan kurtulunca da birbirinden ayrılmayan, biri çocuk yedi kişiye odaklanır.
Aralarında, bütün kentte gözleri gören tek kişi olan ve gruptakilere rehberlik eden bir kadın da vardır. Bu yedi kişi, cehenneme dönen bu kentte, hayatta kalabilmek için inanılmaz bir mücadele verir.
Saramago’nun müthiş bir gözlem gücüyle betimlediği bu kaotik dünya, insanın karanlık yüzünün simgesi.
Kitabın bir bölümünde şunu anlatıyor;
Körlük dünyaya salgın halinde yayılıyor ve bulaşıcı.
Dolayısıyla bütün insanlığı karantinaya alıyorlar.
Kimse görmüyor.
Bunlar bir yerde karantinadayken, bir tanesinin tuvaleti geliyor.
Çıkıp tuvaleti bulmak istiyor ama göremiyor.
Sonra aklına bir şey geliyor.
İşte insanın çirkin yüzü de burada başlıyor.…
"Buradaki herkes kör olduğuna göre şuraya yapsam, kim farkeder ki" diye düşünüyor.
Gidip hemen oracıkta yapıyor.
Sonra tuvaleti gelen kör, o kokuyu referans alarak tuvaletini yapıyor.
Dolayısıyla orada korkunç bir pislik birikiyor.
İşte toplum da böyle bir şey.
Ayıpladığı şeyleri normalleştiriyor zamanla.
Geldiğimiz nokta tamda bu ....
Ne olur bizi normalleştirme Yarabbi.
