Kurban samimiyettir. Elinde olanın en iyisini en büyük olana sunmak, en büyük kapıya en büyük adaklar sunulacağını zımnen ispat etmektir. Elinden geleni yapmış olsan da “mebrur” olduğu konusunda hep “acaba” deyip, kalakalıp, orada durmaktır.
Kevser 2. “Rabbin için salât (ibadet) et ve kurban kes!”
Ayetteki “salli” emri “namazı” da içerecek şekilde genel anlamda fedakârlık içerikli ibadet etmektir. “Venhar” emri de “kurban kesmek” anlamındadır.”
Evet, Kur’an’ın vermek istediği ruh, “Hayatı Allah’ın dediği gibi yaşamaktır.”
Kurban, kurbandır çoklarının maddeye, metaa, mideye, karşı cinse, makama ve daha onlarca kapıya kurban gittiği bir zamanda en büyük olana “kurban” olmanın adıdır. Allah için kurban kesmek dahası “varlığını ona armağan etmektir.”
Kurban aşktır. Aşka bıçak işlemeyeceğinin sembolik bir ifadesidir. İbrahim ve İsmail’in rolünü üstlenmektir.
Kurban, bir yürek işidir. Parası olan değil, ancak yüreği yeten yapabilir.
Kurban imtihandır. Sahte ile sahihin, hak ve batılın birini diğerinden ayırt eden bir Furkan’dır. İbrahim’in ihlasına ermek için yüreğinde biriktirdiklerini göz kırpmadan vermektir.
Al-i İmran 92. “Sevdiğiniz şeylerden (Allah yolunda) infak edinceye (verinceye) kadar asla iyiliğe ulaşamazsınız. Şüphesiz ki Allah her neyi infak ederseniz (verirseniz) onu bilendir.”
İnfak, kişiye bir servet ahlakı ve mal-mülk bilinci verir; mala sahip olmayı, mala ait olmamayı öğretir. Mala sahip olanlar onu gerekli şekillerde ve doğru yere verebilirler; ancak mala ait olanlar malının kölesi olacakları için malını veremezler, efendisini azat edebilen bir köleden söz edilebilir mi? İnfak kavramı “tünel kazmak” anlamından hareketle, “fakirin gönlüne gizlice yol açmak” demektir. İnfakta esas olan husus, onu muhatabın gönlü ve gururu kırılmadan gerçekleştirmek, kimsenin bilmeyeceği, görmeyeceği bir şekilde ona ulaştırmaktır.
Kurban dediğin umuttur. Umudu olanın hep diri kalacağının ispatıdır. Bununda ötesinde umut edenlerin, umudu olmaya; umut olmaya bir çağrıdır. Sevdiklerin yaşasın diye candan vazgeçebilmektir.
Kurban uhuvvettir. Kardeşliği hatırlatmaktır. Unutulmuş, umursanmaz, adı sanı bilinmez kardeşlere gönülden uzanmaktır. Kurban grileşen dünyaya karşı beyaz kalmanın adıdır.
Tüm bunların da ötesinde “kurban” bayramdır. Nefislerin değil yüreklerin seyran etmesine bayram denir. O nedenle hakiki bayram, nefsini Allah’a kurban ettiğin gündür.
Allah’a kurban olana “bayram” olur.
Kurban sahibini kurbanlaşmaya çağırır…
Size” kurban kesin” diyen “kurban kesilin” demez mi hiç?
Kurban bayramında “insanlığı” unutmayalım. İnsanlığı koruyup, dünyaya sahip çıkalım….
Ayrıca ülkemizin birlik ve beraberliğe ziyadesiyle ihtiyaç duyduğu şu zamanda her türlü inanç ve düşüncelerimizi çatışma değil; uzlaşma vesilesi sayarak birbirimize daha çok kenetlenelim ve geleceğimize sahip çıkalım…
Bayramların komşularımızla, yakınlarımızla ve sevdiklerimizle yardımlaşma ve dayanışma mevsimi olduğunu aklımızdan çıkarmayalım.
Artık gereğini yapar, kurban keser, kurban kesilirsiniz, iyi kurbanlar.
