Hayat damarımız kesildi, sevgimiz pıhtılaştı be gönüldostlarım.
Gözler yalancı, sözler yalancı, yürüyüşler yalancı, sevginin katilleri gibi duruyorlar.
Katiller şehirde serbest geziyor, sevgiler hapis, sevgiler kelepçede, sevgiler işkencede!
"Sevgisiz gelecekte yol mu bulunur, iz mi takip edilir?” diye sormuş ve “Sevgiyi arıyoruz gardaş sevgiyi…” diyorum
Sevgimizden ziyade, tümden kendini kaybetme hali mi oluyor bu?
Yere batsın makamlar, yere batsın konumlar, yere batsın koltuklar…
Değer miydi bunlar için tüm ölçüleri ayaklar altına almaya?
Artık ben sevgi falan aramıyorum.
Çünkü hataymış… Çünkü sevgi çok ucuz değil, çok pahalı ve herkeste bulunmuyor.
Bazı mesnetsiz insan gördükçe uzaklaşıyorum. İki kişi yanyana görsem yolumu değiştiriyorum.
Güvenirken, inanırken birden balon gibi uçan insanları gördükçe zaten umut namına hiçbir şey kalmıyor.
Etrafımda da, çevremde de çok böyle insanlardan…
İkiyüzlü davranan kimi hissetsem anında hayatımdan çıkarıyorum. Dostluğu da, düşmanlığı da makam için, para için olanlardan, hesapçılardan uzaklaştıkça huzur buluyorum.
Hayal kırıklıklarıyla kalabalıklar içinde yalnız yaşamak diyorlar herhalde buna.
Allah’tan önümüze manevi ışık olan, dava, bizi hayata o bağlıyor.
Selam ve dua ile canlar…