Taş Medrese; dört duvar, soğuk bir zemin ve demir kapıdan ibaret değildi. O, bir neslin çileyle imtihan edildiği, sabırla yoğrulduğu, imanla çelikleştiği ülkü mektebiydi. Orada taş konuşmazdı belki ama vicdanlar haykırır, yürekler susmazdı.
Ülkücüler Taş Medrese’de ekmeği bölüşmeyi, susmayı gerektiğinde haykırmaktan daha yüce bilmeyi öğrendi. Açlıkla, yoklukla, zulümle sınandılar; ama başlarını eğmediler. Çünkü onlar biliyordu: Dava, rahat döşeklerde değil; taş zeminde, soğuk gecelerde, sabırla büyürdü.
Her bir ülkücü, Taş Medrese’de yalnız kalmayı değil; yalnız bırakılmamayı öğrendi. Kardeşlik, orada bir söz değil; bir lokma ekmek, bir yudum su, bir omuz demekti. İşkence karşısında suskunluk, ihanet karşısında direniş oldu. Gözyaşı döktüler ama kin değil, iman biriktirdiler.
Taş Medrese, korkunun değil cesaretin adresiydi. Zincirler bedeni bağladı belki ama fikri esir alamadı. Çünkü ülkücü, “önce vatan” demeyi orada kanıyla, canıyla mühürledi. O taş duvarlar nice duayı, nice yeminleri dinledi; hiçbirini unutmadı.
Bugün Taş Medrese anıldığında, bir hapishane değil; şerefli bir mazinin adı hatırlanır. Oradan geçen her ülkücü, bu milletin alnına vurulmuş bir mühür gibidir. Çileyle yazılan bu tarih, rahatla silinmez.
Ve bilinsin ki;
Taş Medrese’de çekilen çile,
Türk milletinin istikbaline tutulan bir ışıktır.
O ışık sönmez,
Çünkü ülkücü dava, taşta değil yürekte yaşar.Taş Medrese;
çilenin şerefe, sabrın zafere dönüştüğü yerdir.
Dava taşta değil, yürekte yaşar. Hakkıyla yaşayanlara selam olsun..!
🇹🇷 ☾✫ GÖKHAN ☾✫ 🇹🇷
13/ 11/ 2025/ Keçiören / ANKARA
