1980’li yıllara gelindiğinde MHP ve Ülkü Ocakları çatısı altında teşkilatlanan Türk Milliyetçileri, Kızıl Teröre karşı binlerce şehit vermiş ve Ülkücü jargonda “Kara Eylül” olarak nitelenen 12 Eylül Darbesiyle acılı bir dönem başlamıştır.
Bu dönemde hapishaneye giren ve Ülkücü Kuruluşlar Davasında yargılanan Türk İslam Ülkücüleri hapishaneye “Taş Medrese” veya “Taş Mektep” ismini vermişlerdir.
Taş Medrese’nin Ülkücülerin hafızasında apayrı bir yeri vardır.
Bu süreç içerisinde cuntanın ve Ülkücü hareketi parçalamak isteyen küresel nifak odaklarının manipülasyonları sonucu Ülkücü Hareketten kopanlar olmuştur. Ülkücü Yeminindeki gibi yılmayanlar ve yıkılmayanlar “Taş Medreseli” olarak kalmışlar ve hapishane süreçlerinden sonra da şairin “Biz Koşu Bittikten Sonra da Koşan Atlarız” deyişindeki gibi mücadeleye devam etmişlerdir.
Yazılı anlamda Ülkücü külliyat çok zengindir fakat bu külliyatı bilmek Ülkücü olmak için yetmez. Ülkücü mücadeleyi şahsında cisimleştiren insanlarla ve sadıklarla beraber olmak gerekir. Çünkü hâl insandan insana sirayet eder. Onlardan feyz almak gerekir.
Bu noktada feleğin çemberinden geçen liderine, davasına ve teşkilatına sadık kalmış Taş Medreseli ağabeylerimizin her birisi bizim için bir hazine kıymetindedir.
Ülkücü Adayları olarak bu hazinenin kıymetini bilmemiz ve onlarla daha fazla hemhâl olmamız gerekir.
Bu aynı zamanda Ülkücümsü, ve Türkçümsü enflasyonu yaşadığımız bugünlerde daha da ehemmiyete haizdir.
Bütün Ülkü erlerine en içten selamlarımızı yollarken sözlerimizi Taş Medreseli İlhami Erdoğan Ağabeyimizin (Ozan İlo) “Âr Olmayınca” şiirinden şu hikmetli dörtlüğüyle noktalayalım:
Nice âlim gördüm bâtıla sapar
Dalga dümen edip çok kemik kapar,
Eliyle Put yapıp, eğilir, tapar,
Gönülde Mevlâ’ya yer olmayınca.
Yaşasın Ülkü, İman ve kader birlikteliğimiz.
