1900'lü yıllar...
Osmanlı uzun yıllardır savaş meydanlarında olmanın bitkinlinliğini yaşıyor...
Girdiği dünya savaşını kaybetmiş ve ülkemiz baştan aşağı işgal olmuş durumda...
Ordumuz, askerimiz, insanımız yorgun düşmüş...
Açlık, yoksulluk içerisinde halk çaresizce kaderin çilesine direnmekte. ...
Erkeklerin çoğu askere alınmış, gidenlerin çoğu dönememişti....
Çocuklar babasız, kadınlar eşsiz kalmış hayat mücadelesine düşmüşlerdi...
En acı tablo ülkede eğitimli kadroların hemen hemen hepsi cephede şehit olmuş...
..
Tibbiye, mühendislik mesleklerinden parmakla sayılacak kadar insanımız kalmış, Anadolu’nun en iyi ustaları, çiftçileri dahi kalmamıştı...
Manzarayı daha da genişletebilirim ama her cümlede içim yanıyor...
İşte tüm bu acı tabloların mağdurları ise Anadolu’nun yetim insanlarıydı....
Biz bu yetim insanlara Türkler diyoruz...
Bu Türklerin bir de kader ortakları vardı, aynı sıkıntıları, aynı acıları çeken insanlar ...
Biz onlara da Kürtler diyoruz ...
Bu iki unsurun çilekeş tarihinden doğan vatana da Türkiye diyoruz ...
Şu geldiğimiz noktaya bakar mısınız birlikte vatan kuran bu iki unsurun bugün arasındaki sohbete "barış " diyoruz ...
Barışın sorun kaynağına da "kürt problemi "diyoruz...
Yazıklar olsun bize .
Yazıklar olsun yaşadığımız sürece "kürt problemi" diyen herkese.
Dedesi Türk'e ihanet ettiği için asılan Barzani'ye kürt diyene yazıklar olsun .
Türk'e kurşun sıkarak "Kürtçülük" yapan Apo'suna, Selo'suna "kürt" diyene yazıklar olsun.
Dün vatan sevgisi, düşman öfkesi ile birlik beraberlik kurup Osmanlı'nın küllerinden bu devleti kuran irade, bugün bu soysuzların insafına kalmışsa batsın bu dünya.
Selcuk Düzgün
