Bazen kendi kendime sorarım;
Aceb dünyanın son demleri mi bunlar?
Hani eskiden insanın insana değdiği, selamın bile şeker gibi tatlı geldiği günler vardı ya… Şimdi dost çok ama dostluk yok. Her şey var ama bereket yok. Sofra dolu ama lokmanın tadı yok. Gülüş var ama içi boş…
Bugün herkesin dilinde aynı kelime: Ben!
“Dünya benim olsun, ben kazanayım, gerisi ne olursa olsun” der gibi… Nefisler kabarmış, sağındaki solundaki komşuyu görmez olmuş. Kibirin dumanı öyle bir basmış ki gönüllere, kimse başkasının derdine eğilmiyor.
Oysa vaktiyle komşu komşunun külüne muhtaçtı.
Bir tencere kaynasa, kokusu sokağa yayılır, payı olmayan utanırdı. Şimdi kapılar kilitli, gönüller zincirli… Bereket; sadece ekmekte değil, muhabbetin de bereketiydi. O da çekip gitti.
Bizim büyükler derdi ki;
“İnsanın iyisi, elinle değil dilinle de el verir.”
Şimdi elini uzatmak bir yana, selamı bile esirgiyoruz.
Unutma dostum;
Kibirin gölgesinde yeşeren mutluluk olmaz.
Bencilliğin rüzgârında büyüyen huzur tutmaz.
Dünya; malın, mülkün değil, paylaşanların dünyasıdır.
Bir gün gelir, altın gümüş pul olur, bir sıcak çorba, bir içten selam servet sayılır.
Allah bilir gaybı, biz bilemeyiz.
Ama şunu iyi biliriz ki; insan insana bakmadıkça, el ele tutmadıkça, gönül gönüle vermedikçe; bolluğun ortasında bile kıtlık yaşar.
Ve Hacı Bektaş Veli Hazretleri der ki:
“Bir olalım, iri olalım, diri olalım.”
“İncinsen de incitme.”
“Sevgi muhabbet kaynağımız, insanlık yolumuz olsun.”
Şakir DENİZ
Akdağmadeni